مقایسه اثر تمرینات زنجیره حرکتی بسته و pnf بر تعادل ایستا و پویای سالمندان مرد 60 تا 80 سال

مقدمه: تعادل به­ عنوان شاخصی برای تعیین میزان استقلال سالمندان در انجام فعالیت­ های روزمره محسوب می­ شود. هدف از این تحقیق مقایسه اثر تمرینات زنجیره حرکتی بسته و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی بر تعادل ایستا و پویای سالمندان مرد 60 تا 80 سال می باشد. روش بررسی:  این پژوهش یک مطالعه نیمه­ تجربی بود که  از بین 380 نفر افراد سالمند واقع در شهرستان فارسان، 45 نفر به طور تصادفی به 3 گروه 15 نفره تقسیم شدند. میانگین سن در گروه زنجیره بسته (70/6±93/69 سال)،  در گروه تسهیل عصبی عضلانی (90/6±20/67 سال) و  در گروه کنترل (95/6±53/72 سال) بود که به­ طور داوطلبانه دراین تحقیق شرکت نمودند. تعادل ایستا و پویای آزمودنی­ های هر سه گروه در پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد. دو گروه مداخله، تمرینات زنجیره حرکتی بسته و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی را در مدت 45دقیقه و طی هشت هفته و هر هفته 3 جلسه انجام دادند. جهت تحلیل داده­ ها از روش آماری تحلیل واریانس برای داده­ های تکراری در سطح معناداری05/0p≤ استفاده شد. یافته ها: یافته­ ها نشان داد تغییرات درون گروهی و تعامل گروه­ ها در هر سه متغیر  معنادار بود (05/0p≤). از دیگر نتایج حاصله عدم معناداری تفاوت ­های بین گروهی طی دو نوبت آزمون گیری در تعادل ایستا با چشمان باز و بسته (05/0p>) و معناداری در تعادل پویا بود (05/0p≤). نتیجه­ گیری: مطابق با نتایج پژوهش، دو روش تمرینی زنجیره حرکتی بسته و pnf می­ تواند در بهبود تعادل ایستا و پویای سالمندان مرد مورد استفاده قرار گیرد.